Öykü

OKYANUSUN KALBİ Hayır hayır onlar öyle olmayacaklardı. Titanic büyük talihsizlikti. Ama o battığına göre düşüncelerinden sıyırdı zihnini. Yarın düğünden çıkıp balayına başlayacakları o muhteşem gemi hakkında böyle düşünmek hem de en mutlu günün arifesinde. Evlilik stresi böyle bir şey demek…

Kurban kesme ayinini kim sever ki!  Deme öyle, çok seven var.  Ama Nermin sevmiyor. Yine de, bir şekilde, akan kanın kötü nazarları yıkayacağına inanıyor.  Tabii, fakirlere dağıttığı et, bir yandan da, yediği önünde yemediği arkasındaki yaşantısında -en azından bir süre…

Vakit öğlendi; ama o hâlâ yatağından çıkmamış, bazı insanların nasıl yaptıklarına hayret ettiği taş evleri düşünüyordu. Sonra o taş ev içerisinde dünyanın huzurlu bir yer olduğunu farz ederek yaşadığını hayal etmeye başladı. Yaptığı en önemli iş zaten hep hayal etmekti.…

Halının ortasına işeyiverdi.  Hem de gözümün içine baka baka.  Ellerime baktım gayri ihtiyari: klorlu sudan kuruyup çatlamış parmak uçlarıma. Burnumun sızlayan direğinden gözlerime doğru yürüyen yaşları engellemedim. Koltuğa oturdum öylece. O da gitti öbür koltuğa kıvrılıverdi.  Babam diyalizden gelene kadar…

Sonbaharın bitmesine sayılı günler vardı. O sabah koca şehrin aceleci insanları, rengi solmuş bir gökyüzüne uyandılar. Sıcaklık sanki bir gün içinde dereceler dolusu düşmüştü. Anlaşılan o ki kış, saklandığı yerden kendini göstermeye başlıyordu artık. Ali erkenden kalkmıştı. Her günkü gibi…

Gece uyku tutmamıştı İsmail’i. Bir ara gözleri kapansa da derin uykuya dalamadı. Vaktinden önce kalktı. Yarım ekmeğin arasına peynir koydu, birkaç parça da domates. Çay demlemek bile içinden gelmedi. Oysa ne de severdi çayı. Üşenmez her sabah gün doğmadan kalkar…

Apartmana girer girmez posta kutusuna baktın. Bir şey beklediğin için değil. Alışkanlık işte. Malum su, elektrik faturaları falan gelmişse diye. Birkaç el ilanı atmışlar kutuya. Hepsini toplayıp merdivene bırakırken fark ettin beyaz zarfı. Mektup. Hiç alışık değilsin. İlkokuldayken öğretmenin mektup…