KAR TATİLİ “Fırına da uğrayacaksın, unutma!” diye bağırdı arkamdan. Asansöre binip sıfıra basarken homurdanıyordum.  Annem hep böyle yapar. Bulmuşken, bir iki iş daha yüklemek onun işi. Asansörün aynasında kendime bakıyorum. Kâkülümden bir tutam çıkarıp bereyi kaşlarımdan yukarı kaldırıyorum.  Apartman kapısının…

Öyle bakarım gözlerin içine, buraya, bu dünyaya ait olan o alacalı kahverengi gözlerine.  İki elimle yüzünü ellerimin içine alır, kafanı kendime doğru çekerim ve doğruca boynuna bastırırım burnumu.  Şah damarındaki atışı dinlerim uzunca.   “Söyleyeceklerim var sana, kardeşim, otur şöyle, beni…

Kahvaltı bitti. Bir, iki, üç, dört, beş, altı. Zeytin kâsesi dolaba. Yedi, sekiz, dokuz, on, on bir, on iki. Peynir tabağının kapağını sıkıca kapa kurumasın; geri dön: on üç, on dört, on beş, on altı, on yedi, on sekiz: peynir…

Askılıktaki birkaç çamaşır, kurumakla ıslak kalmak arasında arafta. Arada bir, sanki ilahi bir mesaj almışlar gibi kıpırdanıyorlar hızlıca.  Sonra bir bakmışsın, uyandırmadan ilahi gücü, yavaş yavaş dönüyorlar durağanlığa.  Benim için en huzur verici hâlleri, yaşamın ritmine uymuş da dans ediyorlarmış…

New York’tan gelecek ağır bir misafirimiz vardı o Cumartesi: biricik ev arkadaşımın, çok sevdiğim dostum Deniz’in kuzeni. Londra’nın en hareketli bölgelerinden birinde yeni tuttuğumuz, küçücük ama çok şirin dairemize gelen ilk yatılı misafirimiz o olacaktı. Her şeyimizi yeni almıştık, biraz borca da…

“Bir varmış bir yokmuş ve işte karşınızda ben! Tırnaklarımla kaza kaza geldim bu noktaya, hak ettim tüm bunları!“ Nevin’e böyle sessiz naralar attıran altındaki otomobildi: gümüş rengi gıcır gıcır bir şirket arabası. Sıfır kilometre. Onun için alınmıştı. Kariyerinde bir dönüm…

Dudaklarımı kıpırdatsam da bir şeyler söylesem diyorum ama böyle durumlarda ne söylenirdi hatırlayamıyorum ve ayrıca sözlerin yoğun duygularımı basitleştireceğinden korkuyorum. Sadece gülümsüyorum o yüzden. İçimde taşkın bir sevinç. Şimdi hemen, söze dökülmemişleri, dökülemeyecekleri hissetsin, hiç konuşmaya gerek kalmadan ikimize ait…

Sağ elimi masanın altına uzatıp, parmaklarıma bakıyorum gizlice. Yüzük parmağımdaki altın halka elimi ışıtıyor. Sanki mesafeleri aşıp onun yanına gitmişim, bir an onu görüp rahatlamışım gibi oluyor. Elimi masanın altından çıkarıp işimin başına dönüyorum. Aylin anlamış ne yaptığımı ve kafasını…

Nezahat sinirliydi. Akşam olsun hepsinin yuvasını yapacaktı. Biraz saygı istiyordu, biraz. Çocukları öğrenci. Kız, lise birde. Oğlan, iki sınıf üstü. İşleri güçleri okula gitmek, derslerini zamanında yapmak, sınavlardan iyi not almak. Hafta sonları, özel dersleri olabiliyor, oralara da taşıyor onları.…