Sen cümlenin ortasındaki
‘Ama’ bağlacı gibiydin;
Senden öncekilerin bir anlamı yoktu sevgilim.
Sen parmak uçlarından saç tellerine kadar
Hayat dolusun.
Tokandan firar etmiş saçlarındayım
Özgürlükleriyle başbaşa.
Sen bir ideoloji olsaydın
Varsayalım ki sen bir ideolojisin
Ki sen başlı başına bir ideolojisin
Yazarı ben olurdum kitabının.
Ve artık sonlarındayım
Her son bir başlangıç derim her zaman
Mesela sonbaharı ele alalım,
Gelişini belli eder kışın.
Hatta biraz daha ideolojik düşünürsek
Sen hala bir ideoloji başlı başına
İlkbahar diyorum ne güzeldir
Bitişi bir devrim yaratır.
Sen var ya sen
Başımın tacı, gözümün bebeği
Sen bir şampiyonluk gününde
Kapalı üste vuran Mayıs güneşi.
Sen ki bir barikat devrim meydanında
Sen hala bir ideolojisin bu arada
Bir şiir ile gelecektir devrim
‘Sen’ ile başlayan satırların sonunda.
