Günümüzün uyarı sistemlerini inceleme vakti gelmiş. Bunu incelememek için ısrar edenlere de birkaç “tokat” savurmak lazım çünkü hararetli tartışmalardan eser kalmamış… Eğer uyarı sistemlerini adım adım incelemezsek sonuç istenmeyen bir hâle bürünebiliyor. Ve bu cümleye kadar aklımızda tek bir pırıltı…
Gölge
Bir akşamüstü, yağmur herkesin alnına aynı günahı yazarken, Bir çift eski ayakkabının gölgesinde dururum. Kapının yanında, her zamanki yerinde. Sanki biri “buradaydım” demek için çıkarmış gibi. Sanki birisi telaşı tabanında unutmuş gibi. Onca kalabalıktan yalnızlığı ödünç alırım. Loş bir vazgeçişte…
Bahar Gösterdim Ele Güzümü
uyanıp her sabah yokluğuna gözüm yaşı ile yuğdum yüzümü sıvadım kolları iş çokluğuna bahar gösterdim hep ele güzümü taş taşıdım, hasret çok daha ağır yarama tuz bastım, ezdim üzümü korktum, adın benle kötü anılır bahar gösterdim hep ele güzümü kutup…
İki Dünya Arasında
Karanlık. Bir ışık görüyorum ufuk çizgisinde. Gözlerim kamaşıyor, aklım bulanıklaşıyor. Biliyorum arkamda hâlâ yıldızların var olduğunu. Bakmadan görebiliyorum karanlığı ve Ay’ı. Biliyorum, arkamda bir yeşil bir dünya hâkim. Ağaçlar yemyeşil ve kuşlar ötüyor. Dağlar bir o kadar yüksek ama durgun.…
Reenkarnasyon
En başa dönelim Her şeyin başlangıcına Hiç kimsenin olmadığı boşluklara Bir kadehe yıldızları dökelim Şaşırsın karanlık Patlasın işte bir şeyler Her şey dağılsın etrafa Bütün hikâyeler böyle başlar Farz edelim ki yıldızlar gerçekten kuyruklu Gezegenlere çarpa çarpa ilerliyorlar boşlukta Sen…
Uçurumun Kıyısından Kendime
“ölüler ki bir gün gömülür, içimizdeki ölüler, dışımızdaki ölüler insan yaşıyorken özgürdür insan yaşıyorken özgürdür” Yanlışlıklar silsilesinin döngüselliğinde takılıp kaldığım, sonu görünmeyen bir hata çıkmazının, tam ortasındayım. Beni kendine çeken davetkâr, keskin bir uçurumun dibinde oturmuş; ‘ölümü düşlüyorum’. Ruhi Bey’e…
Bu Bir Veda Değil
Ablamı sonsuz yolculuğuna uğurladığımız o sabahtan tam otuz üç gün doğumu sonrası nihayet bana bıraktığı mektubu okuyacak gücü bulabilmiştim kendimde. Ritmini kaybetmişçesine atıyordu kalbim. Bu, nasıl desem, ayrılık acısının çok daha ötesinde bir şeydi. Yakın zamanda öleceğini hepimiz biliyorduk ve…
Zeytin Meselesi
Fotoğrafta gördüğünüz zeytin ağacı, Atina’nın tepesi Akropolis’ten. Zeytinin kutsal ve değerli olduğunun ispatı olarak, yakılmalardan tahribatlara kadar uzun bir öyküsü olsa da Yunanlar, ısrarla o ağacı orada tutmuş. Kökünü armağan kabul edip sürekli bir fidanını büyütmüşler topraklarında. Neden mi? Çünkü…