Tanışma

Biricik sevdiceği, gözlerinin içine bakmaktan başka bir şey yapmıyordu. Her Perşembe günü yürüyüş yaptıkları o tren yolundaki taşların ne kadar huzursuzluk yarattığını da daha yeni anlamıştı. Çünkü susmuş ve gözlerini kendisine dikmiş sevgilisinden gözlerini kaçırıyordu. O esnada, uzunca bir süre sessiz kalan sevgilisi tren rayının üzerine oturdu. Orada öylece bekliyordu. “Bu taşlar adama bile öldürebilir” diye düşündü adam, çünkü o esnada düşünmekten kaçtığı şeyler vardı.

Ayakta dikilmiş, kadının yanından ayrılmadan etrafı seyrediyordu… Ağaçlar, upuzun bir yol, taşlar, raylar ve elektrik direkleri… Hiç biri konuşmuyordu. Sessizliğe devam ediyordu herkes “konuşma sırası ben de olmalı…”.

Konuşmasına mantıklı bir giriş yapabilmek için düşünmeye başladı. “Gittiğim o seminerde benimle sanki yıllardır tanışıyoruz gibi konuşmuştu. Hiç haberleşmeden şu parkta denk gelmeye başladık. Benim için şarkılar söyledi, dans ettik. Dertliyken omuzumda ağladı ve ben öfkeden kudurmuşken beni sarılarak sakinleştirdi. Her hafta en az bir gün bu yolda yürüyüş yapıyorduk… Bunlar sadece arkadaş olmak için miymiş?”

Adam gözlerinden akan yaşı fark edince hemen kadına sırtını döndü. Girdiği şoka rağmen, karşısındaki kadından utanmayı devam ettiriyordu. Tüm umutlarını ve hayallerini biriktirdiği kadından utanıyordu.

Bir anda gözü dönecek gibi oldu ve “O zaman evli olduğunu söyleseymiş! Ne büyük zaman kaybı yarattı bana!” diye haykırmak istedi… Bu isteği tam gerçekleştirecekken kadının hala ona affedecekmiş gibi bakması, onu sessizliğe gömdü…

Sustu adam… Yürüyüş yapmaya alıştıkları yönde yoluna devam etti. Kadın oturmaya devam ediyordu. Dostum diyebileceği bu kişinin, çökmüş ruhunun peltek adımlarını seyrediyordu. Belki ardına döner de bir şeyler söyler diye…