Babamın küfretmesine hiç alışık değildim. O akşam eve gelince ilk defa küfretmişti.
“Hangi hayvan oğlu hayvan şu binanın girişinde ki ampulü patlatıyor” dedi.
Bizim apartmanın girişi içerideydi genelde zindan kadar karanlık olurdu, o yaşlarda akşam ekmeğe gitmek ile korku filmi izlemek arasında bir fark göremezdim. İçeriden birileri karşıma çıkacak diye beklerdim. Daha sonra “korkunun ecele faydası yoktur” deyip dalar bazen de şarkı söylerdim. Kimin kırdığını merak edip kafamda türlü türlü planlar kuruyordum. Okuduğum Sherlock Holmes kitabındaki kahramana özenip, okula gidip gelirken birden dalıyordum veya 5 kattan aşağıya inip gizlice etrafı süzüyordum.
Bir Pazar sabahı erkenden uyandırılıp zorla ekmeğe yollanma zulmüne uğramıştım. Merdivenin korkuluklarından kayarak iniyordum hem yorulmamak hem de sessiz sedasız inebilmek için. En alt katınki en mükemmel kayabilecek konumdaydı her seferinde karşı duvara bodoslama dalar ve bundan zevk alırdım. Tam girişe yetiştiğim sırada “Pattt” diye sses duydum. İçimden şansım yaver gidiyor kesin bu sefer yakaladım diye düşündüm.
Koşunca gayet iyi giyimli görünüşü itibariyle benden daha iyi ve aynı yaşlarda çocukla karşılaştım. Suç aleti hala elinde duruyordu: plastik bir çatal. Hiçbir şey demeden boş boş yüzüme bakıyordu.
-Neden her seferinde patlatıyorsun?
-Hiç canım sıkılıyor.
-Gidip kendi apartmanındakileri patlatsana!
-Onu da patlatıyorum zaten…
-Niye?
-Dedim ya canım sıkılıyor.
-Hadi lan it oğlu it?
-Niye kırdığımı anlatayım mı?
Bir an şaşırdım ne diye anlatacak ki? Hem ampul kırmanın nasıl bir nedeni olabilirdi.
“İyi anlat” diye cevap verdim.
Başladı anlatmaya.
“Biz zenginiz, daha doğrusu dedem zengin. Babam eve hep sarhoş gelip beni ve annemi dövüp giderdi. Sonra dedem de onun açtığı yaraları kapatmak için uğrar çekip giderdi.
Bir gün babam eve geldi kapıyı ben açtım. Kapıyı açar açmaz beni o kadar sert bir şekilde duvara çarptı ki kafam dönmeye başladı, içeri geçip annemin saçlarına yapıştı.
“Baban olacak o şerefsizi bir daha başıma salarsan seni öldürürüm kadın öldürürüm” diye bağırdı tokadı vurmasıyla annem yere düştü. Sonra kayışı çıkarıp havaya doğru savurdu o esnada yukarıda ki ampul patladı. Sonra da ben bayıldım, son duyduğum o sesti” dedi. Gözleri dolmuştu, ben de sessizce dinlemeye devam ettim. “Gözümü dedemin kollarında açtım, meğer annem tokadı yedikten sonra kafasını o çalışmayan kara peteğe çarpmış o esnada ölmüş. Babam ayılmış ama son pişmanlık neye yarar. Beni ayıltmaya çalışmış sonra, dedemi arayıp her şeyi ağlayarak anlatmış ardına polisi… Hala hapiste şimdi.
İşte o ampul patlamasa ben bayılmazdım. Sonra annemin kafasından akan kanı görüp babamın ayaklarına kapanırdım o da erken ayılıp ambulansı arardı. Bütün suçlu o ampul.
Şok olmuş hüngür hüngür ağlamaya başlamıştım, o da bana bakıp ağlıyordu.
Birinci katta oturan uzaktan akrabamız çıktı bu ses ne dedi ilk gözü kırık ampule takıldı. “Sen mi kırıyordun Ferhat, yoksa arkadaşın mı kırıyordu. Bu çocuk hem kırıp hem de seni dövdü mü” diye atılınca “yok abi yanlışlıkla oldu ben kırdım” dedim. Tokat suratımda patladı. Ayrıca babana da söyleyeceğim diye bir tehdit. Sonra çekti gitti.
Çocuk bana baktı ayağa kalktı “Arkadaş mıyız?” dedim hayır dedi. “Neden” dedim? “Bak bir ampul yüzünden sende dayak yedin bir daha sizin binanıza yaklaşmayacağım” dedi çekti gitti.
Hiç bir şey diyemedim öylece bakakaldım, gidip ekmeği alıp eveçıktım babam nerede kaldın diye sorunca.
-Baba şey bu sefer de ampulü ben kırdım birinci kattaki Müslüm abi de tokat attı o yüzden dedim.
Bir tokatta babamdan yedim, bir hafta da harçlığım kesildi.
Doğruydu, ampuller çok suçluydu.
