Gözleri hep mahmur olsa gerek
Hep tek olduğu rüyasında
Annesi yalnızlık kraliçesi
Dokundurtmuyor uykunun çehresi.
Yok olsa tek başına Kadıköy vapurunda
Kimsenin haberi olmayacak
Binlerce yalnızın şehrinde
Fark edilmeyecek ödenmeyen kirası
Unuttuğu evinin demir kapısında.
Kızamıyor martılara
Onun attığı simitlere üşüşmüyorlar diye
‘Çünkü var olmak nefes almaktan ibaret değil’
Hayatının gerçek sahnesinde.
Susmuyor geceleri yalnız öten baykuş
Bizi uyutmayan bir isyan
Ve aslında o tüm yalnızların sesi
Geceye başkaldırış
Ve kalkın diyor
Tutmuyorsa tüm insanlar el ele
Biriniz bile yalnızsanız
Hak etmiyorsunuz uyumayı.
İnsanlar korkularını yenmeye çalışıyor
Bu yüzden doğaya bu savaş
Ancak sırt çevirdiği dünya da onların!
Cesur gözlü insanlar, korkaklara anlatın.
İnsanların kendilerince doğruları var
Ve tüm doğruları gerçekte yanlışa çıkıyor
Biri de çıkıp demiyor ki
-Gerçeği öğrenmek istiyorum-
İnsanların gözleri mahmur
Ve kalpleri korkak
Tek başına kaybolarak geldikleri dünyayı
Yanlış şekilde keşfetmek istiyorlar
Halbuki baykuşu dinleseler
Halbuki yeşili sevseler
Halbuki kraliçeye eğilmeseler
Halbuki insanlığı sevseler
İnsan olmayı deneseler.
