Dahası Sevmelerin

İnsanların kendi gürültülerinde,
Son ses çalan şarkımı duymamalarını seviyorum
Balkonda üflemeyi çirkinlikleri
Deliresiye sarhoş olmayı
Yitmeyi
Kalem ve kağıt olmadan şiir yazamamamı seviyorum
Ve en çok da insanların, yazdığım şiirleri duymamalarını seviyorum
Susmasından kalemimin
Küsmesinden şarkılarımın
Kirlenmesinden duygularımın
Korktuğum kadar da
avuçlarımı seviyorum.
Uçmalı kuşlar
O hiç sevmediğim yağmur inadına yağmalı
Dillerini garipsediğim insanlar konuşmalı bu gece bu şehirde
Gecelere hapsolmalı dile getiremediğim sevgilerim
Her şey ama her şey inadıma işlemeli
Kolay dediğim sevgiler zorlaşmalı mesela
Ve ben de ölümüne sevmeliyim seni
Islaklığı, boşluğu, çokluğu sevmediğim gibi
Her şey inadına ve ölümüne olmalı
Hayat gerçeklerdedir, diyen dostumu dinlemeliyim
Düşlerle yaşamak demek eksilmek demek
Kaybolmak o derin yoklukta
Çevrem kalabalık ama yalnızım diyen adamın kafasını yaşamalıyım bazen de
Senin varlığını unutarak
Veremem sana acımı diyen Murat’ı duymalıyım
Veremem sana acılarımı
Dahasını, dahasını, dahasını…
Dahasını sevmelerimin,
Sıcaklığını nefesimin
Seferini, yapmadığım yolculukların
Gitmediğim yolların
Sana çıksa da
Dahasını dahasını dahasını…
Umursamazlığın da bende
Aşksızlığın da
Deliliğin
Saflığın
Hepsi bende
Benzerliğin de farklılığın da…
Her şeyi, herkesi ve kendimi görmek sende
Dur hemen şair olayım istersen
Şiir falan yazayım durduk yere
Ya da Notre dame’ın kamburunu anlatayım sana
Hitlerden bahsedeyim
Selam çakayım alasından hayata
Bir güleyim bir ağlayayım Mona gibi,
Da vinci bile bilmesin
Şifresi için sevmelerimin
Kitaplar basılsın
Filmler çekilsin
Açayım al yazmalımı,
Ağlarsan dinleteyim dubstepi.
Herkes Akdeniz akşamları, İstanbul sokakları falan desin
İnadına bozkırı koklayayım
Sezen seyirlik değil, ömürlük derken seni düşüneyim bir de
Kamyon alıp, arkasına çizdireyim aşkı,
Renk renk şarkılar dokuyayım Anadolu kadını misali…
İşte o zaman ağlasın o deniz;
Seninle gittiğimiz.
O vakit çözülsün galata ışıkları anlatsın sevdayı
Kız kulesi söylesin tüm şarkıları
Tüm insanlar dökülsün sokaklara
Sokaklar ki öpmeleri saklar
Öpüşelim seninle
Öpüşelim delicesine
Ama engel var işte
Senin burnun var aramızda
Senin dişlerinden önce var dudakların
Kalbinden önce beynin var
‘oy’ dedirten türküler yakalım birbirimize,
Elimiz vurmadan ağzımıza,
Oynatmadan dilimizi
Zılgıt çekelim hayata
Zılgıt kopsun
Bahsettiğin yarınlarda
Sigaramı üflediğim balkona bir daha gel,
Aynı kadehi uzat yeniden
İnsanların bizi duymamalarına değişelim
Varlığımızı
İnsanların görmemelerine değişelim
Gülüşlerimizi
Anlamadığım ama sadece sen söylediğin için dinlediğim şeylerden bahset
Seni dinlemek, seni anlamak demek
Bunları neden yazıyorum
Neden kendime ‘neden’ diye soruyorum?
Çare gelir belki bu yazdıklarım
Okumak istediğin ilk anda ellerine verilecek satırlar bunlar
Ben ‘ilk an’ lara inanmam
Sen bensin.
Sen de inanmazsın
Ben olmaktan vazgeçtiğin anda yazmayı bırakacağım sana
Dışarıdaki kızların salak gülüşleri engel oluyor kalemime
Gideyim de biraz düş sokağı dinleyeyim
Sonra biraz daha düş sokağı
Sonra hep düş sokağı dinleyeyim
Belki sen çıkarsın içinden
Ve mutsuzluğumuza engel olur
Gitmeler
Mutsuzluğumuza engel olur sessizlik
Ve yine mutlu olmamıza bir engeldir
Sessizlik.