Küçürek

Kafasında tek bir soru vardı: “Annem acaba ne sever?” Hiç anne çocuğu olmamış kadar acemiydi. Bunu düşünmesi için belki önce bir anne kucağı gerekliydi. sekiz yaşındaydı. Ev ve okul arasında belki iki yüz belki de üç yüz metreden başka gittiği…

Siyah deriden yapılmış dört köşeli bavulun sapını sıkıca tutuyordu. Ömrünün bütün yükünü içine doldurmuştu, taşımakta zorlanıyordu. Bir kısmını boşaltsa neleri bırakırdı geriye? Gençliği, aşkları, aldanışları, hayal kırıklıkları, acıları… Vazgeçemiyordu hiçbirinden. Bavulu yavaşça yere koydu. Ellerine baktı. Yaşamın alnında derinleştirdiği çizgiler…

Herkes kendi acısından bir söz bıraktı dalgalara, Kayalarda yankılandı sesler: – Bir harf ne zaman değerlidir? – Sahiplenince. – Toprak gibi ezilmemek lazımdı, ezilirken izlendik bir gece. – … – ? Kendi acımdan dinlediğim bu kulaktan dolma cümleleri, Görkemli gürültülerin…

İstediği anlamı bir türlü veremediği cümlenin üzerini karalayıp yüzünü ateşe döndü, kalem.  Bir- iki saniye düşündü? Kendini ateşe atmak çözüm müydü? Yanıp kül olmak hangi yaraya ilaç olmuştu şimdiye kadar? Bu düpedüz kaçıştı, zayıflıktı? Ardında, yeni şiirler, öyküler, romanlar bırakmak…

Bir kere eli ölüme değenin soğuk dostu olurmuş. Kara çarşafa sarılmış bir gece, bir gecede bir adam. Sisli dolunayın hemen altında kollarını gökyüzüne kaldırmış. Siyah, yarım parmak eldivenlerinin ipleri sökülmüş. Ölümün yanında gelmiş belli. Uzun, kirli sakallarının sakladığı pembe dudakları…