Tembel

Durgunluk sebebi olarak hep olumsuz önermeler yapılır. Aile, arkadaşlar, sevgili bunların sebebidir genelde. Moral bozukluğu, keyifsizlik anlık olarak onlara bağlanır. Keyifsiz olunur dışarı çıkılmaz, arama yapılmaz, konuşulmaz. Hatta o gün durgunluk bir okyanusun durulması gibi olur. Peki geleceği için durgun olan kaç insan vardır acaba? Geleceği düşünüp ruhi durumu belirsizleşen ve git gide dibe çöken.

Sürekli anı yaşamayı tercih ettiğimiz için pek tercih etmeyiz geleceği düşünmeyi. Gelecek yılı bırakın, gelecek saniyeyi bile… Aman deriz, geçeriz. Aslında bu önemsememe değil, gerçekle yüzleşememe korkusudur. Herkes gelecekte ne olabileceğini ya da olamayacağını az çok tahmin eder ancak dile getirmez korkulardan ötürü. İstediğimiz iş, okul, aile, hayat olmayacak diye korkarız. Korkunun bize kaybettirdiğini görmeyiz belki de görmeyi istemeyiz. Korkuyu yenmenin yolu onu görebilmektir ve sonra ise yenebilmek. Bu günümüzü değiştirirsek, gelecek bize yeni koşmaya başlayan bir çocuğun gülümsemesi gibi gelecektir. Gelecek korkusu yaptığımız tembelliklerin sonucudur. Bir düşünün çalışıp çabalayan insan ile sadece düşünerek geleceği gözleyen kişilerin düşünceleri aynı mıdır? Değildir. Birisi elinden gelen her şeyi yaptığı için korkusuz ve daha rahattır. Yarın olmasa bile ertesi gün olacak bilir. Peki ya diğeri? Sürekli tedirgindir, düşüncelidir. Ya olmazsa duygusu kabarıktır çünkü olması için bir şey yapmamıştır. Evren çabaya bakar, azme bakar. Tembellik yapıp inanırım demekle olmadı ve olmayacak hiçbir zaman. Evet inanmak başarının yarısıdır peki ya diğer yarısı? İşte o ise azimle çalışmak ve umudu hiçbir şekilde kaybetmemektir. Umudun bittiği yerde kaygı, korku ve hüsran başlar.

Bu tembelliği geride bıraktığımız an güzel ve farklı bir boyuta ulaşıyor olacağız. Her şey bizim elimizde aslında bir nevi. Bir yol bul onu seç, tüm olumsuzlukları, tembelliği bırak hedefine odaklan ve öne geç.