Dünya yine ayırıyor benden
Yolları ve insanları,
Ben ayırıyorum kendimden
Kendimi ve dünyayı.
Griden çıkartıp atıyorum
Beyaz kalan tüm rüyaları,
Siyah bir rüya ile yürüyorum
Dünyanın gizlediği yolları.
Bütün benlerden geçmek için
Deştikçe deşiyorum yaramı,
Pişmanlığımı sıkıyorum
Ellerim kan içinde, yürüyorum.
Katil olmamak elde değil diyorum
Bir rüzgâr yüzüme vuruyor kabzasını,
Yüzüm dağılıyor
Aynalardan parça parça görüyorum yarınları.
Sus diyor bana sus
Dünya sensizlikle güzelleşiyor,
Bir çiçek görmeye dursun beni
Ellerim dokununca soluyor.
Sanırsın kaktüs ile biriz
Heyhat diken çiçek açar
Hüznüm ağır basar,
Derim ki;
Kendi tenimde bir dikenim
Kendime batan.
İşte ey güzel yalnızlığım
Dünya bu işte diyorum,
Yalnızlığım dönüp gidiyor aşkına
Bir ben kalıyorum bu tenhada.
Yazan: Melih Çelik
Sayı: 53
