Bir yıla yakın bir zaman önce izleme listeme not aldığım bir filmi dün akşam nihayet izleyebildim. İyi bir izleyici ve takipçi olduğunu düşündüğüm arkadaşımın önerisiyle bu şansı elde ettim. Şans diyorum çünkü izlediğim öyle alelade bir film değildi bana göre. Fazlasıyla gerçekti ve bunu bana hissettiren de kesinlikle kadın başrol oyuncusu Vanessa Kirby diyebilirim.
Filmin adı “Pieces of a Woman”. 2020 yapımı bir Amerikan dram türü. Kornél Mundruczó’nun eşinin yaşadığı deneyim ve duygulardan yola çıkarak senaryosunu yazıp yönettiği bu film, doğumdan hemen sonra bebeğini kaybeden bir annenin, ilerleyen zamanda eşiyle ve annesiyle yaşadığı duygusal gerilimleri anlatıyor. Bu filmden bana kalan en özel iki şey ise kokuların ve bir tohum filizinin hayatımızdaki yeri/iyileştiriciliği…
Bazen bir konu harika oyunculuk performansıyla öyle güzel sergilenir ki sanki o sahnenin içinde olursunuz siz de. Bazen de akla hayale gelmeyecek mevzular üzerinde kötü performans diyebileceğimiz oyunculuklar sergilenir ki o ilginç konu kaybolur. Tabii ki bunun istisnaları mevcuttur.
Göreceli güzelliğin sinemada olduğu kadar müzikte, edebiyatta, hatta sanatın tüm dallarında kendisini gösterdiği tartışmasız bir gerçek bana göre. Lisanını anlamadığımız bir şarkının ezgisini bize kendi yaşamımızdan bir kesit hatırlatıyor diye sevebilmemiz pek tabii mümkündür. “Geçmek” deriz ya hani. “O şarkı bana geçti.” deriz. Tıpkı minik bir öykünün ruhumuza dokunuşu gibi. Kâğıttan, ekrandan, tuvalden, satırlardan, kulağımızdan… Bize geçen duygular…
Birkaç yıl önce gittiğim bir resim sergisinde bir soyut resme gözyaşları içinde bakan birini hatırlıyorum ki o kişinin yaptığı şeye bakmak değil de görmek desem daha doğru olur. Dakikalarca bakmama rağmen bende sonbaharın renklerinden öte bir hatırlatma uyandırmayan o resim, başka kalplerde başka başka duygular uyandırmaya devam edecekti asıldığı duvardan.
Anılarımızı uyandıran, an’ı yaşatan, bizi biz yapan duygularımız hep olsun dileğimle…
Sayı: 59
