“Bir kadının kıyısında uyuyorum.
Bir uçurum kıyısında uyuyorum.”
Eduardo Galeona – Kucaklaşmanın Kitabı
Evlilik zorunluluktu bu coğrafyada kadın için. İstediği biriyle evlenen olmamıştı buralarda. Direnmek bir kadının yapabileceği son şeydi. Evli ve üç çocuk annesiydi Meryem. Batman’ın yerle yeksan bir köyünde yaşama zorunluluğuna sahipti. Dünyanın en tehlikeli şeyini yapmıştı bir zamanlar. Sevdiği erkeğe kaçmıştı. Kardeşleri tarafından öldürülmemenin şükrü içindeydi her daim. Yıllarca kocasına, kocasının ailesine, çocuklarına hizmet etmişti ve hiçbir zaman kendisi için bir hayat düşleme vaktine sahip olamamıştı.
Kocası İbrahim’i seviyordu. Onun olmadığı bir dünyada var olmanın ağırlığını hissetmediği zamanlardı. İbrahim, yıllar önce ailesine verdiğini düşündüğü huzursuzluktan ötürü hep bir mahcubiyet içindeydi. Onlarla göz göze gelmek onun için bir cehennem yangınıydı. Meryem’e olan bağlılığı, toplumsal kurallara tersti buralarda. Herkes İbrahim’in bir kız yüzünden kendisinin ve ailesinin hayatını mahvettiğini düşünüyor ve her yerde dedikodusunu yapıyordu. Ama İbrahim için Meryem, – uğruna taşını, toprağını ve o sarsılmaz geleneklerini ve göreneklerini çiğneyebileceği bir ceylan – sonu gelmeyen bir ırmağın berrak suyuydu.
İbrahim, evini geçindirmek için kuyu temizliği yapıyordu. Evine bir dilim ekmek ve bir damla huzur getirmek tek derdiydi. Bir gün bir dağ köyünde bir kuyunun temizlenmesi gerektiği haberi verildi İbrahim’e. İbrahim durur mu hiç. Bütün umudunu, kazı malzemelerini ve tek iş arkadaşı kaçak sigarasını alıp koşarcasına yola koyuldu. Köye vardı soluk soluğa. Kuyu sahibiyle bir saatlik bir pazarlık yaptı. Karın tokluğundan biraz fazlaya anlaştılar. Kuyuya bir kedi düşüp ölmüştü. Onu çıkartıp temizlemesi gerekiyordu. Ama kuyuya inmeden önce soğuk bir köy ayranı içmek kısmet oldu. İkincisini de içtikten sonra malzemelerini sırtına bağlayıp şeritle yavaş yavaş kör karanlık kuyunun ıslak duvarlarına tutuna tutuna indi.
İndi. Bir süre takırtılar geldi ama zamanla kesildi bu sesler. İbrahim, benzinle çalışan dinamonun çıkarttığı gazdan zehirlenip ölmüştü. Çıkartmaya çalıştığı kedi ile aynı kaderi paylaşmıştı İbrahim.
Köylüler uzun süren bir çalışmanın sonucunda zavallı İbrahim’i çıkarttılar kuyudan. Bedeni şişmişti, yüzü karın tokluğuna çalışan bir insanın yüzüydü. Yüzü, eşi ve çocuklarının çaresizliğinin yüzüydü. Bir daha asla Meryem’i görememenin yüzüydü. Öldükten sonra ardındakilere bakamamanın yüzüydü. Bu dünyada mutluluğu tadamamanın yüzüydü.
Haber İbrahim’in köyüne tez ulaştı. Meryem haberi duyunca düşüp bayıldı. Bir daha hiç ayılmayacakmış gibi. O an kendisi de ölseymiş gibi. İbrahim’e akşama kadar ağıtlar yakıldı. Kaderine ağladı, ağlandı…
İbrahim’i, köyün tek beton yapısı olan camide yıkadılar. Ve bir daha hiç gelmemek üzere götürdüler onu. Çocukları Hikmet, Merve ve Gazal ne olduğunu bilmeden, babalarının, insanların sırtında mezarlığa götürülüşünü bir oyun gibi izlediler. Bilselerdi gerçeği, bu korkunç dünyadaki bütün oyunlardan nefret ederlerdi…
Meryem… O kara günün üstünden bir yıl geçmişti. Bedeni orta yerdeydi ama hâlâ kırık yüreği o mezarlıktaydı. Bitmeyecek bir hayatın sonuna varmış gibiydi…
Evleri, İbrahim’in öldüğü günden beri kimsenin kalmadığı darmadağın eve dönüşmüştü. Herkesin kendinden kaçtığı bir günde kayınbabası Meryem’i yanına çağırdı. Ve o kara haberi verdi. Meryem bir daha öldü.
Çünkü Meryem, eşinin küçük kardeşiyle evlendirilecekti. Meryem o haberden sonra bir daha bu dünyaya ait olamadı. Hiç ama hiç nefes alamadı. Bıçak saplansa yarası kanamayacak hâldeydi. Var olması bir ağırlıktı artık kendine.
Uçurum…
Uçurumdur her kadın…
Uçurumdur bazı kadınların son umudu buralarda…
Ardında üç yetim bırakarak bir uçuruma bıraktı kendini
ve kara yazgısını…
Yazan: Sekvan Aba
Sayı: 36