Sokaklardı evi; bazen parklar, bazen de terk edilmiş binalar. Bir ailesi olmamıştı hiç. Eğer o gün hayattalarsa üç beş arkadaşı ailesi sayılabilirdi. Yaz gecelerini severdi en çok, şehrin gürültüsü içinde yıldızları seyrederek uyumayı. Ilık rüzgâr masal anlatırmış gibi gelirdi ona, göz kapakları ağırlaşır, ağırlaşırdı… Şu hayatta en sevdiği “Sakar” adını verdiği sarman kediydi. Kış günleri sarılıp uyurlardı birbirlerine. Bir gün ansızın yok oldu Sarman. Nereye baktıysa bulamadı. Bir arabanın altında kalsa ölüsünü görürdü. Yoktu, hiçbir yerde yoktu. Uçup gitmişti gökyüzüne demek. Donmak üzereyken gelip aldılar onu. Kendi yaşlarında bir sürü çocuğun kaldığı bir yere götürdüler. Tavanlar vardı ama yoktu kediler…
Sayı: 69
