‘yârim’e
“ateş ibrahim’e bir ziyân veremedi…
kim nemrut’sa sen ona de: kork ateşten”
– mevlâna / mesnevî’den
I
değil dünyayı ‘hayat’ı gördüm ben
açlığı zulmü acıyı
umudu direnci aşkı
değil hayali-rü’yayı
‘sahi’yi gördüm : gözüm ben
II
tohum da orman da ruhum
usumda akar evrenin kılcalındaki her zerre kan
yürür yüreğimde binbir okyanus suyu
ve tenimde tortusu çileli hüzünlerin
günah da sevâb da ruhum
tanrı da şeytan da : özüm ben
III
şarkı şarkı şahlandım şarktan ta garba kadar
at sürdüm dörtnala türkü türkü dört diyârda
süzüldüm damla damla zamanın imbiğinden: şi’r
dillerim yandı gül oldu : sözüm ben
IV
güldüm seven çıkmadı / seldim coşan olmadı
hem yazım / güzüm hem de
bir yaprak bir çiçekte
erdim bilen çıkmadı / öldüm gören olmadı
hem varım / yokum hem de
bir toprak bir sevide
neylesen ne söylesen de sen
gökkuşağı yüzüm ben
V
Kör kuyuların baykuşunu dinledim: dillerim lal
yarasanın kanadında yüzyıllar boyu uçtum: güneşe inat : uykum zâl
bal eylemek bana düştü ağı-ağıyı
en büyük bilgeydi gece: anladım
ve
‘sahi’yi gördüm
tanrı da şeytan da ruhum
dillerim yandı gül oldu
gayr közüm ben
Yazan: Tan Doğan