Sabah saatlerinde yine sessizlik çökmüştü şehre. İnsanlar artık işe giderken bile Gezi’den geçiyorlardı. Yavaş yavaş bir yaşam alanı kurmaya başlamıştık. İhtiyaç duyulan malzemelerin listesini yaptık, sosyal medyada paylaştık, kağıtlara yazıp etrafa astık. Herkesin ücretsiz kitap alabildiği bir kütüphane kurduk. Burası…

Polisin şiddetli müdahalesi ile girdiğimiz camiden ayakkabıyla çıktık. Eve doğru yürümeye başladık Mehtap ile. Açız, yorgunuz, gazlıyız, biraz da “bunlar”ız bu ülkede. Kutuplaştırılmış ülkenin kurbanlarıyız. *** – Ya Uğur, biz seninle tanışalı beş ay olmadı mı? – Oldu herhalde, eve…