Sararmış kağıtların kokusunda bir ümit var,
Duyacaksınız.
Duyacaksınız, papatyaların hazin sonunu.
Güneş sallanırken tepemizde,
Her yan ter, toprak, emek içinde.
Duyacaksınız bu çığlıklı sessizliğin;
Aslında en çok sizi boğduğunu.
Ve bir zaman sonra,
Nihayet ki duyacaksınız.
İki dünya arasında olduğunu unutan insan,
Hep iki ateş arasında kaldı.
Gökten rahmet yerine ateş yağıyor,
Bu topraklar kardeşim,
Bu topraklar kan kokuyor!
Yazan: Eslem Köseoğlu
