Zaman, boşluğumu kollayan
Bir hırsız gibi
Çalıyor ansızın
Ömrümü benden…
Ömür, ruhu besleyen
Sessiz bir gece gibi
Esirgiyor güzelliğini benden…
Ve bu,
Ömür-zaman probleminde
Merkezde yer alan insan,
Azalıyor git gide;
Gözleri görmeyen bir evladına
Doğanın ruhunu
Anlatmaya çalışan bir ana gibi,
Eski fotoğraflara bakmasına rağmen
Anılarını zihninde
Hiç eskitmeyen bir adam gibi…
Yazan: Mehmet Erce
