Ölüler Konuşamaz Zaten

Ölüm nedir sorusunu düşündüm hep. Hayattaki karşılığını daima merak ettim. Anlam veremedim. Koskoca bir boşluk, kocaman bir karanlık…

Konuşamıyorum, nefesim kesiliyor. Hiçbir şey hissedemiyorum yaşamaya dair. Kalbim buz kesti. Duygularım karanlık bir odada.

-Ne! Anahtarı mı yokmuş bu odanın?  Kapıyı nasıl açabiliyoruz fikri olan var mı?

Galiba oyun dışıyım…

Haykırıyorum sesimi duyan kimseler yok.

-Ne fark eder ki ”Ölüler konuşamaz zaten”.

Ölüm nedir sorusunu hayatın benden aldıkları ya da daha doğrusu çaldıklarıyla fark edebildim.

Bütün gücümle tutmuştum oysa sevdiklerimi. Koskocaman sarılmıştım hâlbuki.

Gitmiş olamazlar, gitmesinler yani. Gittiler mi yoksa?

Etrafımdaki sahte kalabalık şimdiye kadarki gördüğüm en büyük yalnızlık…

Ölümün bana getirdiği şu sahte kalabalık:

-Kalbimi acıtıyor, nefes alamıyorum.

Boğulmak üzereyim…

Anladım ki; ölüm dokunamadığın bir bedenden çok daha fazlası.

Hatıralarıma da dokunamıyorum artık. Gözlerimi kapıyorum anımsamaya çalışıyorum.

Ama yok.

Sanki hiç yanımda olmamışlar gibi. Bütün sevdiklerim gidecekmiş gibi birer birer.

Tanımlayamıyorum o hissi.

Evet evet. Emanet gibi.

Hep alışmak zorunda kalacağım gibi geliyor. Bu acının tarifini bulamadan yenisi eklenecek gibi.

Gözümün önünde silik birkaç parça hatıra canlanıyor. Puzzle gibi karma karışık ama eksik parçaları bulursam tamamlanacak sanki.

Zaman zaman yüzümde ufak bir tebessüm beliriyor. Ardından bitmek bilmeyen bir acı; ta ki yüzümdeki farklı bir tebessüme kadar.

Haykırmak istiyorum ama ne fayda.

”Ölüler konuşamaz ki zaten”.

Yazan: Aytuğ Özlemiş