Avucuma aldığımda bembeyazdı ellerin
Mürekkebe bulaşmamış kâğıt gibi
Makine hamurundan kesilirken kusursuzdun
Kokun ham hâlini koruyordu sanki
Sen o uzaktaki ağaçtın, kimse görmemişti daha
Göstermemişti parmaklarıyla
“Bak bir ağaç! Orada!”
Sert kabuklarının altında, sıcacık bir oda
Gövdende büyüttüm ben kendimi
Ergenlik çağımda.
O yüzdendir ya satamadım seni
İlmek ilmek işlenmiş yapraklarında serinledim gündüzleri
Dallarına sarılıp uyudum geceleri
Rüzgâr her bana getirdiğinde seni
Çektim içine aldığın son nefesini
Döküldüm dallarından sararmış bir yaprak gibi
Toprağa kavuştum sonra
İndim köklerine
Ta en derinine yerin yedi kat içine
Yazan: Urkuç Kınacı
