İçimde kaybetmenin yoksunluğu,
Kalbimde yokluğunun acısı.
Kal desen de, kalamam artık.
Ruhumda yalnızlık sıkıntısı…
Pencereler buğulanmış.
Eşsiz sesinin yerini,
Yağmur damlaları almış.
Sokaklarda ise bir çocuk feryadı…
Çaresiz sokak köpeklerinden ne farkımız kaldı?
Şimdi şehirde iki kişiyiz.
Yalnızlığım ve ben.
Tükenmiyor saniyeler yokluğunda,
Özlemi gidermek saçlarında.
Ve o sıcacık nefesin…
Başlı başına bir hayal.
O sensiz geçirdiğim günler,
Gri gökyüzünde tekerrür ediyor.
İki gözüm kör sana,
Kulaklarım sağır hale geliyor.
Ve şimdi kırık kiremitlerde,
Aklıma geliyorsun.
Yazan: Tarık Nazik
Bu şiiri yazan arkadaşta cok buyuk bir gelecek görüyorum