Kar yağıyordu sen gidiyordun
Hiç nedamet duymadan basıyordun ayaklarını bembeyaz örtüye
Hiç acımadan basıyorsun ayaklarını dupduru kalbe
Kar yağıyordu usulca
Düştüğü yerde kalıyordu
Sen konuşuyordun fısıltılarla
Değdiği yerde çığlık oluyordu
Yüzümde patlıyordu kelimelerin
Kalbimin karanlığına
Ben en çok ben olurken yağıyordu kar
İt gibi titrerken mahzun yalnızlığımda
Ben en çok üşürken yağıyordu kar
Senin adımların ve imkansızlığında
Saat bilmem kaç geçiyor
Günler desen hak getire
Penceremin kenarından düşenlerde gözüm
Kar yağıyordu sen gidiyordun
İşte o saatten sonra daha fazla nüksetti soğuğun bıraktığı acı
Sen gidiyordun topukların altında ezilirken ben
Ben de gidiyordum korkaklığının ardına sığınırken sen
Yazan: Nuh Tetik
Aradığım ve uzun zamandır kaybettiğim bir şeyleri buldum şiirinizde. Elinize yüreğinize sağlık. Karlar umarım erir ve yüreğiniz de en kısa zamanda sıcacık olur ve daha umut dolu şiirlerinizi okuma fırsatımız olur. Başarılarınızın devamını dilerim.