Gonca Gül’üm Hasret, Muhtaç Eyledi Yalnızlığa
Ey! Nazenin sen yok iken ben ne eylerim.
Mezar taşına adını yazdıramam ki.
Derler ya kadın bir gonca güldür.
Ben o Gül’ün kırılmasına dayanamam ki…
Kardeşi kardeşe ettiler düşman.
İstemediler bizi, yakıp kül ettiler heman.
Sarf-ı dil ne eyler bu zamane insana,
Özlem çukuruna atıp, hasret bıraktılar vay eman.
Bülbül O’na aşık, Gül ise Bülbül’e.
Toprak Gül’e hayat verir, su ise toprağa.
Ey! Güzel ve yaşlı Dünya,
Bu gidişat nereye?
Parmaklıklar ardındayım; gelen yok, giden yok.
Güneş dahi küsmüş bedenime,
Karanlık artık korkutmuyor beni,
Biliyorum ki bu gelen ölümdür.
Yazan: Emrah Rıdvan Şaka
