Demlik

Kuşların uçmaktan vazgeçeceği yok Balıklar nefes almadan yüzecek Kışın sobalar yanacak Aç karınlar doyacak Kavgalar çıkacak Savaşlar başlayacak Güneş, tenleri kavuracak Kadınlar öldürülecek Çocuklar ağlayacak Trafik akmayacak Kuşlar uçmaktan vazgeçmeyecek Ben Tüm utanmazlığımla Yaşayacağım! Yazan: Aleyna Çam

Derinden derinden, Usulca, kırmadan gökyüzünü, Yerleşiyorum, yıldızların altına. Bir tutam ay ışığında. Parlıyor, yapma sokak lambaları Geçen arabaları saymak basit. Beni zorlayan şu gece Gecenin çıkmaz karanlığı. Oturup seyrediyorum, Şu karşıki aynadan dünyayı. Bir ay; dolunay var gecede Issız yoldaşlığıma…

‘yârim’e “ateş ibrahim’e bir ziyân veremedi… kim nemrut’sa sen ona de: kork ateşten”  – mevlâna / mesnevî’den I değil dünyayı ‘hayat’ı gördüm ben açlığı zulmü acıyı umudu direnci aşkı değil hayali-rü’yayı ‘sahi’yi gördüm : gözüm ben II tohum da orman…

Birkaç yüz ruhun bedeni terk ettiği yerdeyim Kafaların karışık olduğu kasvetli bir dönemdeyim İnsan olmanın meziyet olduğu yüzyılın içindeyim Bir öyle bir böyleyim şu an ise kendimleyim Onlar bedeni terk etti bense kutsal mekânı Kafam karışık değildi kasvetli olan havaydı…

Ona bakınca kendi tohumumu görüyorum. İnsanın neyden var olduğunu seyretmesi gibi bir şey bu. Alnındaki uzun çizgiler, boynundan aşağıya, ensesine doğru çatallaşan derisi ve en çok, güldüğü anlarda belli olan dökük dişleri. Her şeye rağmen mutlu, evet. İlginçtir, bazen benim…

Doğarken eksilir insan, Henüz doğarken kayıp Akıntıya kapılmış bir balık… Kökleri toprağa sıkı sıkıya bağlı Ruhu bulutlara susayan bir ağacın dalları, insan Kabuğu kırılmış fındık, kırılmayı bekleyen kabuk, Durgun hâlde tarihe tanıklık eden, zeytin ağacı Tanışıklığıyla çoğalan, yaşadığıyla tek, varoluşuyla…

Yıkılsın şerri aşkın İçine kurduğu pazarlar Yerle yeksan Beyhude geçti gün Bir ıslak kaldırım Adımladın Bir sokak lambası Karanlık puslu Sezemedin Aşkın çamuru bulaştı bir kere Şifalıdır Bildin Elin yüzün sevdaya battı İyice kırklandın aşk ile Su kir olur sevgili…

Elma şekerine tav olmuştum. Koskoca lunaparkta elma şekerinden başka bir şey çarpmıyordu gözüme. Oysa kim bilir ne gariplikler yaşanıyordu, özellikle de böyle bir akşamda. Bir tarafta, herkes etrafta neşeli, kocaman gülümseyen suratlarla dolanıyordu o eğlenceden diğerine; diğer tarafta, kafalarını çevirdikleri anda…

Yağmuru içimde, ta iliklerimde hissettiğim ilk an ne zamandı, hep merak etmiştim. Bir kavga sonrası dayağını yiyip evden atılan annemin kucağındaykendi belki de kim bilir… Ya da çatısı naylonla kaplı evin içine giren yağmur damlaları ıslatmıştı belki de. Yine de…

KENDİMİ TANIMA ADINA ÇIKTIĞIM YOLCUĞUN İLK DURAĞI: “İNKAR” “……Sizin probleminiz psikolojik, yardım almak ister misiniz?” dedi? Bir çırpıda çıktı bunlar ağzından. “Psikolojik” kelimesini ilk kez duyuyordum sanki. Kanser dese daha az üzülür ve bir hastalığım olduğu konusunda haklı çıkmanın gururunu…