zarı ipince ‘yer’in
her su sığdır aslında
başlar öte-yana çevrilmiş ––––kader
kişisel bir şeyimiz yok
delik-deşik heybedir beden
geçici düş ruh
‘aşk’ kaleme alınmaz
ummak için değil ki zaman
“iyi hissetmek” yalanın dik âlâsı
ufka dikmiş gözünü âmâ
lal ne dese hoş
kurumuşun kudurmuş hâli beter
bulut’un toz’unu yalar anca dil
hafif bir ferah bile yok kâbus’ta
ay’a dalmışken ölsek
değiş-tokuş edilemez can
küften kalem on parmak
an kadar çivit mavisi anı
terini dibinde gizler ten
her sır lekedir desem mi-demesem mi
nef(e)sin de izi silinir
posası çıkmış çürük limon her ömür
kim yazacak masalını insanın kime
hiç kimsenin iri eli olmadı
adı kalır çıplaklığın yitik sonsuza
her adım boşluktaydı hep
Yazan: Tan Doğan