Kâğıt önemli değil artık Kalem önemli değil Yazmak, rüyalarım kadar yabancı bana Bazen kahkaha atarım Düşündükçe Kafamdaki şu rezil herifi Bazen ağlarım Yazasım gelir Bilirim Yazarsam ya bir nokta etmeyecek Ya da akan mürekkep denizleri dolduracak Görmek önemli değil artık…

Babası sabah akşam çalışıyor, anne bambaşka insanlarla, abla yeni avukat olmuş, abinin cezasına beş ay daha eklenmiş. Galip bir boşluğun içinde bu zamana kadar sürüklenmiş. Sürüklenerek gelmiş. Henüz on dokuz yaşında, çabuk öfkelenen, kolay vazgeçen, baştan çıkmış bir çocuk. Liseyi…

Yuvarlak masa etrafına oturmuş birbirinden tamamen farklı olduğunu düşünen dört kişi, sessizce, masanın ortasındaki kibritlerden yapılmış gemi maketine bakıyordu. Her birinin yakasında renkli kartonlardan yapılmış farklı surat ifadeleri takılıydı. Gemi maketinin yıldızı kütle çekimsel olarak masadaki insanların yıldızına bağlıydı. Boş…

Kar yağıyor Hava soğuk Buz tutan yüreğim mi yollar mı? Kestiremiyorum Kim çaldı yıldızları gökyüzünden Bulamıyorum Kabuk bağlamış kanatlarım Uçamıyorum Bulutlar üzgün Güneş yok olmuş Ay kaçıp gitmiş Kar yağıyor Hava soğuk Yanaklarıma çarpan Gözyaşlarım mı kimsesiz Yoksa kar mı…

Çok yürümüştü, çok yorulmuştu ve ölmeden ormanın içine girmeyi başarmıştı. Ormanın ilk kısımları az çalılıklardan ve az dikenlerden oluştuğundan oralarda kendinden başka insanlara rastlamak kolaydı; bundandır ki ormanın ilk kısımlarını ormandan bile saymamıştı. Gerçek orman dedikleri yer en derinlerde keşfedilmemiş…

Hava buz gibiydi O kadar ki iliklerime kadar hissedilecek bir soğuk. Sımsıkı bir el elimdeydi, Sıcaklık bir anda tüm vücudumu kapladı. Eve girdik koşarak Buz, bir oda evimiz Sobanın kırmızılığı, çatırdamaları, Hemencecik ısındı Ne yiyecektik şimdi? Bir şey istemeye utanan…

Gün doğumu bıraktı yerini, gün batımına. Güneş doğmak için bu sabah da, Bin tane yemin istiyor. Artık ısıtmak da değil derdi. Biraz sarı ışık dağıtsa, O da yeter onun için. Matemle örtülmüş ölü ruhlar üstüne… Bu sabah da bir kadın,…

Arkadaşının doğum günü vardı o gün. Nehir çalışmaktan doğru düzgün bir zaman bulup da hediye almaya çıkamamıştı. Zaten oldum olası sevmezdi hediye almayı. Sadece birine almayı değil kendine hediye alınmasından da hoşlanmazdı. Sanki borçlanmış gibi hissederdi kendini. En kısa zamanda…

Seyfi şehirlerarası bir otobüs firmasının İstanbul-Diyarbakır seferini yapan otobüsünün bel kemiğiydi. Bir şehirlerarası otobüste otobüsten sonra en önemli etkendi o. O daha karizmatik olsun diye kendisine host dese de aslında  o otobüsün muaviniydi. Çok genç değildi çok güçlü de.  Tam…

Kar yağıyordu sen gidiyordun Hiç nedamet duymadan basıyordun ayaklarını bembeyaz örtüye Hiç acımadan basıyorsun ayaklarını dupduru kalbe Kar yağıyordu usulca Düştüğü yerde kalıyordu Sen konuşuyordun fısıltılarla Değdiği yerde çığlık oluyordu Yüzümde patlıyordu kelimelerin Kalbimin karanlığına Ben en çok ben olurken…