Sen ey kalbimde,
Kalbimin içinde yaşayan efsunlu varlık!
Varlığın, varlığımı içten içe eriten
Kızgın bir ateş olsa da
Yana yana severim seni…
Yani bile bile…
Eriye eriye severim.
Bazı an,
Bir simsiyah türkü olur sesin.
İşittikçe kararır gözlerim.
Ki
Kara kara düşler kurarım sonra,
Namına şiirler ‘dize dize’ severim seni.
An gelir,
Yolcular gelip geçer.
Uğultular yükselir caddelerden
Ve geriye her gidenden
Bir ses kalır.
Bunca ses, bunca gürültü içinde
Sessiz sessiz,
Utana utana severim seni.
İçimde
İnsanlar ölür,
İnsanlar doğar her sabah.
Sirenler, çığlıklar kıyametler kopar…
Ki
Her ölenle
Defalarca ölür
Ve sonra yeni baştan
Dirile dirile severim seni.
Kızarsın,
Bir anda kızarır gökyüzü.
Doruktan bir rüzgâr eser.
Döver bir dalga kıyıyı…
Ve ardından
Bir hüzün çöker gönlüme…
Hıçkıra hıçkıra ağlar,
Ağlaya ağlaya severim seni.
Yazan: Mesut İlkay Yanık
