Ömrüm bir yelkovana asılı kalmış benim.
Saat tam on iki.
Bilmem ki hangi saat başında öldüm ben.
Hangi saatte yıkandı bedenim,
Hangi saatte korktum karanlıktan.
Zaman durdukça artıyor acım.
Akrebi kaybolmuş bir saatin,
Son on ikisiyim belki.
Belki geçtikçe zaman,
Ölüm de unutuyor varlığımı.
Zamanı unutmuş yüreğim,
Zaman kadar sana uyumuş.
Uzaklardan ölümün ayak sesleri,
Belli ki ölüme çoktan razı olmuş.
Yazan: Eslem Köseoğlu
