kiraz dalı gölgesiyle uyanıyorum
yüzümde, gözümde oyuncu bir güneş
nemli toprağa dokunuyorum parmak uçlarımla
öbek öbek karıncalar bahara uyanmış
sadık bir dost gibi yüzümü yalıyor ılık rüzgâr
gülümsüyorum, yıllar sonra ilk kez
unutmamışım demek ki
ve düşündükçe hatıralarım daha sıkı sarıyor beni
başımda, kalbimde bir ağırlık
büyümüş ağaçlar, renkleri solmuş
toprak yorgun, tıpkı benim gibi
biliyorum
göğün maviliği o kadar da derin değilmiş
yutamıyor boyumu aşmış düşüncelerimi
özgür kuşlar geçiyor üzerimden
tutunup kanatlarına göçmek geliyor içimden
anılardan geçmek, gitmek; unutmak, unutmak…
sadece unutmak…
ve kalkıp bir şiir yazasım geliyor kendimden
yazıp da okumadığım bir şiir
koşarak yaklaşıyorum kaçtıklarıma…
Sayı: 68
