İnsanların kendi gürültülerinde, Son ses çalan şarkımı duymamalarını seviyorum Balkonda üflemeyi çirkinlikleri Deliresiye sarhoş olmayı Yitmeyi Kalem ve kağıt olmadan şiir yazamamamı seviyorum Ve en çok da insanların, yazdığım şiirleri duymamalarını seviyorum Susmasından kalemimin Küsmesinden şarkılarımın Kirlenmesinden duygularımın Korktuğum kadar…
Çalakalem
Saman kağıdı sevmem, pürüzleri dikkatimi dağıtıyor, kaygan olmayan kağıda iz bırakmak ucumu çabuk köreltiyor, kalemtıraşa ihtiyaç duymaktan nefret ettim hep, kütleştikçe kağıdın bana alay edercesine gülümsemesinden çekindim, beş satır önce dokunuyorum diye zevkten mırıldanan kağıdın kütleşen ucuma alay edercesine burun…
Çaresiz Kalem
Bir elemdir alır hep böyle gecelerde, içimi, Tenhasındadır umutlar sonu olmayan kalabalıkların. Nicesi Anka kuşudur, yalnız, yorgun, çaresiz… Nicesi kaybetmek zamanıdır, Kalabalıklar sessiz. Bir çocuğun vurulmuşluğu mudur acı olan, düzende ? Kıyametteki sur mudur, üzerimize üflenen? Sorunun cevabı mıdır yahut…
Tek Yol Kalem!
Bir kağıda ihtiyacım var, ben yazdıkça yenilensin, Ve ben yazdıkça güçlensin, filizlensin. İnsanlara ihtiyacım var, körü körüne bir şeye güvenmesin, Umudunu bağlayıp kendini heba etmesin. İşte böyle, hep -masın, hep -mesin… Sanırım en iyisi, Herkes kaleme biat etsin…
Sizli Kale’m
1 Siz bulutların üstünde koşmayı seviyorsunuz diye Tesla olup iklimlerle oynarım. 2 Siz yastık olsanız, savaşınızı çıkarırım. 3 Siz yağmurlu bir bahar akşamı, ben de siz kokan asfalt. 4 Siz misafire gösterilen evin en güzel odası, ben hayallerinizle yaşayan çocuk.…