Sahi Yapraklar?

Şimdi Eylül değil
Ve yapraklar da yok yerlerde basamam
İlkbahar arefesinde boğum boğum olan gözyaşlarım içimde saklı
Düşlerim eskiden Peter Pan’ın hikayesi gibi idi
Şimdi ise karanlık bir zindan gibi
Nasıl kalkacağım üzerimdeki enkaz ağır
Diyor ya “yorgunsun, akan sudan”
Yorgunum
Umudumu kaybetmedim elbet ama çok derine attım
Bir kuyu misali hani
Umudum ışık bulup çıkacak oradan
Ama bunun için ışığa gitmem gerekiyor
Karanlıkta kalarak kim ışığı bulabilir?
Mucizelere inanır mısın?
Ben inanır(d)ım.
Yine -di’li geçmiş zamana yönelik cümleler kuruyorum
Ve ne zaman bu cümleleri kursam ardından yüksek bir yerde ağlama hissim geliyor
Gözyaşı ile başlayıp yine gözyaşı ile mi sulayacağım satırlarımı
Ve yine ıslanacak kör kuyudaki umutlarım
Sen de söyle evet değil mi?
Umudu yazarken bitiyordu hemen de
Umutsuzluğu yazarken neden bitmiyor bu satırlar?
Umudumuz varken bile az olduğundan mı
Yoksa acıyı daha mı çok seviyoruz
Seviyoruz.
Hala Mart’tayız ne kaldı Nisan’a?
8 günümüz var
Az mı sence yoksa çok mu?
Baharın gelişini çiçekleri müjdeleyen aylara gelmek için kaç gün lazım
Gelecek
Düşlediğimiz şeyler gerçekleşecek mi bilinmez
Ama bahar tüm ihtişamı ile gelecek.
Evet bu kez gelecek zaman.
Gelecek zamanın umudu ile beraber bitiriyorum satırlarımı
Umut;
Ne hoş kelime, aynı bahar gibi.