Demlik

Üstümüze gelme çocuk! Biz nefes almayı var olmak sandık. Biz derin kaplara konulup üzerine sıkıca kapatıldık. Sahnelere çıkan hep bir başkası, kulislerde bekleyen hep biz olduk. Kimse dokunmadı kalbimize, kimse anlamadı halimizden, beklentiler hep boşa çıktı; beklenen hiç gelmedi. Sonunda…

Gece saat 3.45, kapattım gözümü bir baktım gözümde sen, Açtım karşımda yine sen, Dua edeyim dedim elimi sürdüm yüzüme ezanı duydum. Susadım, bardağa koyduğum su tanelerinde sen, İçemedim, Balkondaki çiçeklerime ikram ettim, Tüm çiçekler adından koktu, Susturamadım. Attığım her adım…

İçimde kaybetmenin yoksunluğu, Kalbimde yokluğunun acısı. Kal desen de, kalamam artık. Ruhumda yalnızlık sıkıntısı… Pencereler buğulanmış. Eşsiz sesinin yerini, Yağmur damlaları almış. Sokaklarda ise bir çocuk feryadı… Çaresiz sokak köpeklerinden ne farkımız kaldı? Şimdi şehirde iki kişiyiz. Yalnızlığım ve ben.…

Giydirir gibi anıları Endam biçebilseydik gün doğumuna Geri getirebilirdik dünü Rüyalardaki gibi Borç yazdırabilseydik loş ışıklara Takvimler aç bırakılmış ejderha sanki Kehanetlere inanamazdım oysa Yazan: Taner Yıldız

Her şey normaldi senden yokken Stabil bir hayat Yolundan hiç şaşmayacağı belli bir güzergâh Kendime yetecek kadar yemek ve su Kışın giyilecek kazaklar, yazın giyilecek tişörtler Hepsinin raflardaki yeri belli Her gece yatağımın başına koyup içmeyi unuttuğum bir bardak su…

Sevgiden yoksun bir sokak köpeği gibi Gittiğin gün kapattığın kapının ardında Belki gelirsin diye sabahlara kadar bekledim Zil çok çaldı, çok vuruldu kapıya Kapının kolundaki parmak izlerin silinmesin diye Oturduğum yerden kalkmadım, kapıyı açmadım. Beklediğim geceleri güneşe küstürdüm Dinlediğim müziklerden…

– “Nasılsın?” dedim. – “Bilmiyorum. Sen?” dedi. – “Biliyorsun…” dedim. Ağlayamıyorum ama gözlerimin dolmasına alıştım artık. Ne hangi gün olduğunu hatırlıyorum ne de başka bir şeyi. Hatırladığım sadece bunların olduğuydu. Sabah kalktığımda güneşin utanmasını umursamadan çektiğim perdelerim, yarattığım bütün karakterlerimi…

Gözlerimi sımsıkı kapatırsam bunların biteceğini düşünmekten kendimi alamıyorum. Başımdaki ağrı öylesine kuvvetli ki onu söküp atabilmek için mümkünse bir daha bir şeyler düşünememeye bile razıyım. Arkada çalan Zeki Müren şarkısı bile beynimi rahatlatmaya, birazcık da olsa acımı hafifletmeye yetmiyor. Bu…

Mars’ın ismi Roma savaş tanrısından geliyor. Kendinden emin, güçlü ve heybetli bir komutan. Keskin bakışlarıyla düşmanlarının ruhuna ateşler salan umarsız bir savaşçı. Fakat gezegen olan Mars öylesine utangaç, öylesine yaralı ve öylesine güçsüzdür ki bırak ateşler salmayı, ona bakmak bile…

Mektubu mühürledin. Mektubu çantana atar atmaz gölgelerin içindeki gizli boşlukta eski iyilikler yeni bir ad buldu sana. Merdiven başında bekleyen, kucağında kısık sesli bir radyoyla cumartesi günleri güneşe sarılan yalnız bir çocukluğa. Kimse seni bulmuyor. O hangi şişe, ellerinde akşamı…