Demlik

Giderek sızan sızısın hayallerime… Yıllar önceydi. Bir akşamüzeri, sinemaya beraber gitmiştik. Hangi film olduğunu hatırlamıyorum. Filmin bir anında başını omzuma koydu ve uzattı elini. Sonunu düşünmeden tuttum sımsıkı. O günden sonra eli elimde, yüreği yüreğimde. Düşünüyorum da o gün boş…

Ekmeğime katık yaptığım hayalin kayıp Nerede güneşi ısıtan mavi sıcaklığın Kaçak çaya sıktığım gözyaşların kayıp Hangi dağa yuva kurdu bulutların Nazlı şiirlerde umut tüccarları bulunur Kalemin seccadesinde yalancı bir resmin Kanayan hayallerde kokun solunur Suya ömürle yazılan hatıralar senin Her…

Elif’e… Saçların, rüyanın ipekten beşiği. Yakışmıyor kravatlı bozkırın griliğine, daha çok bir Rumeli köyü canlanıyor gözümde, hafızasındaki tüm rüzgârların saçlarında gezindiği. Derinden akan bir nehrin yeryüzüne çıkışındaki mavilikle harelenen boynun, gökyüzünü yutan çocukların sarhoşluğuyla gölleniyor beyaz çarşafın çukurlarında. Bir martının…

‘’Çok düşünmeliyim madem’’ diye mırıldandı, elleri cebinde, kısa boylu bir kayın ağacının dibine doğru yürürken. Ama ne düşüneceğini bilmiyordu Bay Stefan, başındaki siyah frak şapkayı çıkardı, terlemiş başını eliyle sildikten sonra kimse onu izliyor mu diye etrafına bakındı; kimsenin olmadığını…

İlkbaharın gelmesine rağmen hâlâ sabah saatlerinde hava çok soğuk oluyordu. Yaşlı kadın sandalyesinden güçlükle doğrularak pencereyi kapattı. Yüzünü okşayan ılık ilkbahar rüzgârına taşıdığı hanımeli kokusundan alarak uzaklaştı. Oturduğu sandalyede başını çevirmeden arkasına doğru uzandı her zamanki gibi, ama kırışmış parmakları…

Ölüm nedir sorusunu düşündüm hep. Hayattaki karşılığını daima merak ettim. Anlam veremedim. Koskoca bir boşluk, kocaman bir karanlık… Konuşamıyorum, nefesim kesiliyor. Hiçbir şey hissedemiyorum yaşamaya dair. Kalbim buz kesti. Duygularım karanlık bir odada. -Ne! Anahtarı mı yokmuş bu odanın?  Kapıyı…

Siz, gözleri gökyüzü gibi bakan. Elleri narin. Sesi huzurun doruğunda. Siz bayan, Kalbi taşlardan akan bir şelale Yüreği aslana başkaldırmış bir ceylan. Ve tüm kötülüklerden müteessir. Saçları bir çiçek bahçesinden daha zarif Tarifi olmayacak kadar saf ve temiz Yaşamı yol…

Zaman, boşluğumu kollayan Bir hırsız gibi Çalıyor ansızın Ömrümü benden… Ömür, ruhu besleyen Sessiz bir gece gibi Esirgiyor güzelliğini benden… Ve bu, Ömür-zaman probleminde Merkezde yer alan insan, Azalıyor git gide; Gözleri görmeyen bir evladına Doğanın ruhunu Anlatmaya çalışan bir…

Nedir bu denli kafanı karıştıran? Söyle! Bilmek istiyorum. Tek başına aşamayacağın üstelik yalnızca kafanda kurarak gönlüne yük edeceğin düşüncelerini paylaş benimle. Hislerini. Korktuklarını. Endişelerini. ‘Ya olmazsa’larını ve ‘olursa ne yaparım’larını. Hepsini anlat bana. Bölüşelim yükünü. Bir gönle onca düşünce ne…

Sonra diyorum ‘yaşamak’  çok beden fazla geliyor bize. Daha çokça seneler giyelim diye, hep büyük almayı öğrettiler her şeyi. Yanlıştı… Kaç beden büyük diktirdik ruhlarımızı kendimize, kendimizi yaşama? Bilmiyorum. İçine zor sığdığımız bu yaşamı, kendimize bol getirmekle yaptık hatayı. Terzi…