KENDİMİ TANIMA ADINA ÇIKTIĞIM YOLCUĞUN İLK DURAĞI: “İNKAR” “……Sizin probleminiz psikolojik, yardım almak ister misiniz?” dedi? Bir çırpıda çıktı bunlar ağzından. “Psikolojik” kelimesini ilk kez duyuyordum sanki. Kanser dese daha az üzülür ve bir hastalığım olduğu konusunda haklı çıkmanın gururunu…

“Başımıza ne geldiyse sağlıklı nesiller fetişi yüzünden geldi.” Evet, doğru anladınız, lakin biliyorum ki “sağlıklı nesiller fetişine” takılı kaldınız. Peki, nedir bu sağlıklı nesiller fetişi? Bir çocuğun uslu durması, vaktinde uyuması, düzenli yemek yemesi, yaramazlık yapmaması onu sağlıklı kılar mı?…

Bilmiyorum kaç kırkikindi yağmurları aktı üzerimden, kaç uykusuzluk geçti, kaç mide kazıntıları… Hani, geliversen şöyle, arada bir bile olsa; bir dal umuda tutunsam, kıyısından uçurumun… Bu coğrafyada hava hep kapalı benim gibi. Bir, kuş sesine hasretim; bir de senin nefesine.…

Aynı sıfata bürünmüş, birbirini tekrarlayan o yorucu günlerin gene bir tanesinde mahpus kalmıştım. Yine eczaneden eczaneye koşuyor, hepsine istenilen ilaçları teslim ediyordum; yaptığım bu kurye işine hiç saygım yoktu aslında. Tamam, kabul ediyorum, bir doktor edasıyla yaptığım işin kutsallığından söz…

Avuçlarının arasında kaybolup gidecek kadar fakirdim oysa. Ama o, beni de kendi gibi sanıyordu. Ne büyük bir incelikti bu! Yılda bir iki defa giymek için sakladığım takım elbisemi giyince, az da olsa adama benzemiştim anlaşılan. Hayır, burası hikâyenin tam orta…

Her şey haddinden fazla tuhaflaşıyor büyüdükçe. Ve küçükken anlamlandıramadığım ancak o yetişkinliğe eriştiğimde kavrayacağım bazı yakarışlara an itibariyle ben de ulaştım. İnsanların büyüdükçe zorlaşan hayata karşı isyanları küçükken bana biraz gösteri gibi gelirdi. Çünkü çocuk olmanın da sorumlulukları vardı. Sabah…

zarı ipince ‘yer’in her su sığdır aslında başlar öte-yana çevrilmiş ––––kader kişisel bir şeyimiz yok delik-deşik heybedir beden geçici düş ruh ‘aşk’ kaleme alınmaz ummak için değil ki zaman “iyi hissetmek” yalanın dik âlâsı ufka dikmiş gözünü âmâ lal ne…

Yüreğim odamdaki çirkin ve anlamsız eşyaları duvara fırlatarak parçalamak istese de yapabildiğim tek şey nefessiz kalana dek nefesimi tutmak. Yumruklarım avuç içlerimi acıtsa da dikkatimi kendisine çekemiyor. Düşünebildiklerim insanlara ve hayata duyduğum nefretten ibaret. Gözyaşlarımı bastırmaya çalışmamın bir faydası yok.…

Bütün zamanlar böyleydi Senin ağzında çöl vardı Ellerin kurak bir mevsim Başında leylek çığlıkları bulutlar Günler hiç uzamazdı, zeytin bile evcilleşmemişti Deli bir çukurdu gözlerin İçinden çıkılası değildi Saçların çiçeklenmişti gövdemde Yollardan ayrılan boşluğa bakardın Sözlerim yetişemezdi atların yelelerine Zaman…

Güvenme tahtına ey koca sultan Bir gün terse döner viran olursun Hiç sevinme varım vardır dünyada Can gider mezarda çıplak olursun Seyretsen âlemi gönül gözüyle Çok güzellik vardır dünya içinde İncitme kimseyi kötü sözünle Can gider sözünde ihsan olursun Ne…