Zarf açıldı mı bir kere,
Bu viran şehirden bahar geçer.
Saman kâğıdından hallice mektubunun
Satır aralarında karanfil kokulu serçeler…
Bir hayattan bin hayat geçermiş de,
Birinin izi silinmezmiş der gibi sözcükler.
Kürk Mantolu Madonna’da Raif Efendi’ye
“Hayat ve zaruretler insana birçok şey öğretir.” demişti,
Gözümden taşmıştı heceler.
Kenar boşluklarında soluklandığım anlar,
Ruhum hakikate ne kadar yakın olduğunu anlar.
Mektubun kalkınca sıcak rüzgârlı rafa,
Karanlık gökyüzümde kutsal mumlar yanar.
Kimine göre yanlış çağın yalnızıyım,
Ya da yalnızlığın alın yazısıyım.
Sen solumda ip atladıkça kimse bilmeyecek ki,
Mektubuna pul olmaya razıyım
Bazi cumleler tek basina cok sey anlatiyor butun olunca da ortaya guzel bir eser cikmis
Bayıldım, biraz kendimi, biraz başka başka anıları anımsattı. Bir geçmişe götürdü orada bıraktı. Kalemine sağlık
Mektubuna pul olmaya raziyim …
Böyle güzel şiirler okudukca daha çok ilham geliyor…tesekkurler devamini bekliyoruz
Kalemine sağlık güzel arkadaşım. Sözcükler her mısrada göstermiş uyumunu.
Şiirin her cümlesi adeta bir kartpostal kıvamında, zamanın ötesindeki mısralar adeta derin duyguların tercümanı gibi ruhumu okşadı. Harika olmuş emeğine sağlık.