Kül

Şimdi tüm çiçeklerimi lodosa bıraktım
Uğradığım tahribat ağır
Çiçeklerim kayıp, belki de öldüler
Kapandım dizlerimin üzerine
Dileyeceğim affım da yok isteyeceğim bir şeyim de
Nefesimi kesen saniseleri hesaplayıp yaşamaya çalışıyorum
Boğazımın tam orta yerinde duran bir boğum var
Beni boğacak
Sanırım ölmeyeceğim ama tüm fonksiyonlarım duracak
Bir rüya olmasını dilerdim bazı sahnelerin
Ellerim yazarken bile kirleniyor.
Bir şerden daha büyük şey nedir?
Kaldırımın üzerinde yerle bir olmuş bedenim mi?
Çiçekleri savrulmuş bomboş ellerim mi!
Durdum düşünemiyorum
Beni yakan şeyin küllerimi gömmeyi unutacağını biliyorum
Alevler içinde yok olduktan sonrasını bekliyorum
Küllerim kalsın, doğacağım
Gidenleri geri getirir miyim bilmiyorum
O gücü bulamıyorum
Ama kimse yanmayacak bunu temin edebilirim.
Lodosa bıraktığım çiceklerin zerafeti içinde kurtulacağız
Ve;
Yüzümü alevler içinde yanarken güneşe döndüm
Ölmüyorum güçleniyorum.