Tutunamayan biricik arkadaşım Selim’e… Bir aydınlar destanı olan Tutunamayanlar; Oğuz Atay’ın diğer eserleri gibi yazarın ölümünden sonra tutunabilmiştir. Farklı bir yazınsal gerçeklikle yazılmış bu eser; Türk aydınına ışık tutuyor. Kitap ilk çıktığı zamanlarda bazı eleştirmenler tarafından ağır aleyhte eleştiriler almıştır.…
Atlı Karınca
babama… Bir varmış bir yokmuş Pireler berber develer tellal iken, Ellerime yapışan şekerim henüz taze Oyuncaklarım düşlerimde gezinirken. Tırmandığım ağaçlarım Bitmeyen sokak oyunlarım Denizlere doyamayışım Ve ilk bisikletim… Kanayan dizimi üfleyişin Saçlarımda özlediğim şefkatin Ellerinde kaybolan küçük parmaklarım. Ve sen……
Yine Dene Yine Yenil
“Şimdi sen bana sarıldın ya, gökyüzü öyle güzel oluverdi ki bir anda.” Yazın en sıcak günlerinden birinde, bilmem hangi ülkenin bilmem hangi şehrinde, yankılanan hüzünlü bir bestenin sesi olmalıydı. Gökyüzüne yükselen ağaçları seyrederken kalbindeki acıyı bir anlığına unutuvermişti genç kadın.…
Yağmur Sokak
bir damla yağmur düşüyor gözlerinden ben oluyorum… bir düşü anımsatan o sokak geçiyor gözlerinden, çaresizce beklediğim o kapılarda ben oluyorum… günaydınlarım oluyor rüyadan kalma uykularında çocukca bir özlemle beklediğim bir parça pamuk şekerde güneşim oluyor taptaze sabahlarda… nicedir kayıp kabuslarım…
Ve sana Ahmet abi
“Ahmet Abi, güzelim, bir mendil niye kanar Diş değil, tırnak değil, bir mendil niye kanar Mendilimde kan sesleri.” Sokakta her gün yanından geçtiğimiz insanlardan hiçbir farkı yoktu aslında… İştahla kahvaltı ederken kafamı kaldırdım ve göz göze geldik. Yorgun yeşil gözlerinde…