Dolambaç

Sokağı denize çıkan bir mahalle arasında
Güneşe doğru koşmak vardı şimdi
Mahalle yokuşta olacak
Güneşe koşarken fren boşalmış şekilde
Rüzgârın arkadan ittiği bir biçimde inilecek aşağı
Ayaklar yokmuş gibi
Sanki o an tüm beden kalpten oluşuyor gibi
O kalp hiç kırılmamış da dörtnala koşuyormuşçasına
Tüm ihtimaller arasında bir kutu evdeyim şimdi
Güneş benden uzak
Ayaklarım hissiz
Kalbim yorgun.
İçimden, yokuşu olmayan ve denize çıkmayan bu mahallede
Sokağa çıkıp koşmak geçiyor
Sonra vazgeçiyorum
İnsan, içindeki sesin hem sahibi hem de esiridir diyorum
Esir kalıyorum.