Yol ilerlemeye başladı
Ve etrafında ağaçlar var yolun
Henüz kamuya açılmamış yol
Hâlâ kenarı ağaçlı.
Aydınlığa gidiyor yol
Ayrımında bir ayna,
Aynada eli silahlılar
Aynanın karşısında ise sadece kalem tutan insanlar
“Ben yazıyorsunuz sanıyordum!” dedi
Durdum, kulak kesildim
Ama o durmadı:
“Geçen” dedi “kaleminizden çıkanlar bir arkadaşımı öldürdü”
“Yeğenim intihar etti”
“Babam yoktu annem de lâl oldu”
“Silahınız yok muydu,
Beni neden kaleminizle öldürdünüz”
*
Bu kez durdu, cevap bekledi
Sonra aynaya baktı;
Ağzında koca bir silah vardı.
Hayret etti başta, inanamadı.
Sonra ses geldi, o geldi
“Sözleriniz” dedi
“Beni mahvetti.”
“Özgürlüğümü aldığınız, yıllardır esirim!”
Nasıl olabiliri düşündü,
Kadın gitti.
*
Yola çıktı kadın,
Aynaya baktı;
Bedeni kocaman bir silahtı.
Tuttu biri hemen omzundan çekti,
Çocuğu idi ardındaki, sarıldı sonra çocuğu.
“Hiç mi?” dedi
Hiç mi beni sevmedin?
*
Çocuk bıraktı annesini, yola çıktı.
Yol ikiye ayrılıyordu;
Ayrımında bi’ayna vardı,
Aynada ise yüzü beyaz ve pembe bir çocuk.
*
Cemile Tarhan
1988 yılında başlayan hikayenin oyuncusu, figüranı, yönetmeni, senaristi ve ışıkçısı.
Paylaş
Previous Article
Hayata Güvenmek
Next Article